درباره قران

کلمه ی قرآن به معنای خواندن است و از آن جا که باید با خواندن آیه های قرآن کریم، با راه های سعادت آشنا شویم. به این کتاب « قرآن » گغته می شود.

خوب است بدانیم که قرآن کریم با قرآن مجید با هم فرقی ندارند ؛ منظور از این دو نام همان کتاب آسمانی مسلمانان است . کلمه ی « مجید» و « کریم » هر دو صفاتی بر قرآن هستند . ما دو قرآن نداریم که یکی کریم و یکی مجید باشد. این درست مثل آن است که ما یک گل را نشان دهیم و یک بار بگوئیم « این گل زیباست»  و یک بار بگوییم «این گل قرمز است » ما در این دو جمله ، درباره یک گل سخن می گوئیم که هم قرمز است و هم زیبا. قرآن هم یکی بیشتر نیست هم مجید است هم کریم. در سخنان چهارده معصوم علیه السَّلام صفاتی درباره ی قرآن بکار رفته است: راهنما، بهترین داستان ، نجات دهنده ، سودمندترین پند، بهار دل ها ، سعادت بزرگ. حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله در طول عمر خود هرگز چیزی ننوشت. آن حضرت آیه های قرآن را برای مردم می خواند و گروهی از آنان که سواد داشتند ، قرآن را بر روی پوست حیوانات ، استخوان های پهن شتر ، چوب درختان یا پارچه های ابریشمی می نوشتند. این گروه در تاریخ به « کاتبان وحی » مشهورند. کلمه ی « کاتب» در زبان عربی به معنای نویسنده است.

 تعداد کاتبان وحی :

تعداد کاتبان وحی گاه به 40 نفر نیز می رسید که مهمترین آنها امیرمؤمنان علی ( ع) بود. آن حضرت اولین کسی بود که به نوشتن آیه های قرآن پرداخت و تا آخرین روزهای عمر پیامبر (ص) نیز به این کار ادامه داد. امام علی ( ع) فرمود است: به خدا قسم آیه ای نازل نشد مگر آن که پیامبر (ص) آن را بر من می خواند و تفسیر و معنای حقیقی آن را به من می آموخت. کسانی که در حال یادگیری قرآن هستند برای بهتر خواندن ، تمرین می کنند . گاهی قرآن را غلط می خوانند. غلط خواندن آنان گناه نیست، زیرا آنان عمدی این کار را نمی کنند. پس نباید از ترس غلط خواندن ، قرائت و تمرین برای بهتر خواندن آن را کنار بگذاریم. قرآن هواندن در راه رفتن اشکال ندارد بلکه استفاده از این فرصت برای خواندن کتاب خدا خیلی هم خوب است.

 قسم خوردن:

 قسم خوردن به قرآن حرام نیست اما نباید برای هر کاری به این کتاب عزیز قسم بخوریم. البته بهتر است هیچ گاه به خدا ، قرآن و نام امامان علیهماالسّلام قسم نخوریم. در زبان عربی کلمه ی آیه به معنای علامت و نشانه است. آیه های قرآن را به این دلیل به این نام می خوانند که هر کدام نشانه ای از هدایت خداوند است و درستی سخن حضرت محمد (ص) است. جمع کلمه آیه، آیات است و اندازه هر آیه را پیامبر (ص) تعیین کرده است.

 سوره:

سوره در زبان عربی از کلمه ی « سور» گرفته شده است و به معنای برج و باورهایی است که در گذشته ها دور تا دور شهر می کشیدند و چون هر سوره تعدادی از آیات را در دل خود جای داده است از این نظر مانند حصار شهر است که خانه های شهر را درون خود جای داده است . به همین دلیل به آن نیز سوره گفته اند.